Suna Anaç

Unutulmadı, unutulamayacak da asla! Nasıl unutulsun ki o korkunç süreç! Kadınların başörtüsü olduğu için okullara sokulmadığı, dini vecibelerini yerine getirmek isteyen insanların adeta kamusal alandan silindiği, varolan toplumsal düzeni korku ve tehlike mantığına endeksleyen kararların bir bir kâğıda döküldüğü günün adıdır 28 Şubat... Türkiye tarihine “Post Modern Darbe" olarak geçen ve toplum ile siyaset üzerinde derin postal izleri bırakan 28 Şubat'ı geride bırakalı 24 yıl oldu. Hakkında duruşmaları devam eden davalar açıldı. Televizyoncu olmanın iyi yanı önemli tüm anları canlı yayınlayıp şahitlik yapmak, kötü yanı ise elinden bir şey gelmeyen herkes gibi olaylara seyirci kalmak. 28 Şubat, 1997'de Necmettin Erbakan ve Tansu Çiller hükümetinin silahlı kuvvetler tarafından istifaya zorlanmasıyla yaşandı. 27 Mart, 27 Mayıs ve 12 Eylül darbelerinin aksine, askerler 28 Şubat'ta yönetime bizzat el koymadı. Bunun yerine medya üzerinden bir savaş verildi. Askerlerin hüküme

“Bu kadar da olur mu canım?!” diyeceğiniz bir yazı yazdım. Muhatabım sadece vicdandır. Nefsini kapının önünde bırakmayan içeri gelmesin! Çünkü nefis sadece karşısında bir ayna varsa onu can kulağıyla dinler. 21. yüzyıldayız... Üzgünüm, şaşkınım, öfkeliyim ve hala daha artık ne demeliyim, ne demeliyiz sahiden bilemiyorum!... Geçtiğimiz gün metroda başıma gelen bir olayı siz değerli okurlarımla paylaşmak isterim. Soğuk karlı bir hava, sakin sakin metroya doğru yürüyorum. Metroya vardım, durakta bekliyorum; banklardan birine doğru yöneldim oturdum. Yanıma bir teyze geldi, teyze diyorum yaşça benden çok büyük olduğunu düşünerek... Teyze benimle hemen sohbete başladı, anlattı durdu; bende ne yapayım nezaketen dinledim teyzemizi... Metro geldi, malum pandemi sebep, bir de öğlen saatleri neyse ki metro çok yoğun değildi geçtim oturdum bir koltuğa, hemen yanıma teyze oturdu. Başladı oradan buradan konuşmaya; Yol boyunca adeta bütün hayatını anlattı. Tabii ki soru sormadığım için konu tükendi